Без Гүзәлия (исемнәрне үзгәрттем) белән кечкенәдән аерылмас дуслар идек. Бер сыйныфта укып, бер парта артында утырдык. Игезәкләр кебек гел бергә идек. Хәтта әти-әниләребез дә безгә бертөсле кием алырга тырышалар иде. Мәктәпне тәмамлагач, шәһәргә дә бергә киттек. Икебез дә шәфкать туташы булырга укырга кердек. Кулыбызга диплом алгач, туган якларга эшкә тагын бергә кайтып киттек. Гел аерылмыйча, […]

Җиденче сыйныфта укыганда үземнән бер сыйныф алда белем алучы малайга өзелеп гашыйк булдым һәм, көндәлек ачып, “Исәнме, кадерлем!” дип, аңа хатлар язып юана башладым. Ул бу турыда белмәде. Бер урамда яшәдек, бер төркемдә уйнап, бер үк Тимур командасында йөрсәк тә, мин, хисләремне сизәр дип, аңа күтәрелеп карарга ояла идем. Җиденче сыйныфны тәмамлагач, мин аңа хат […]

Әниебез эшендә имгәнде дә, озак еллар урын өстендә ятарга мәҗбүр булды. Бер хәрәкәтсез ята торгач тире-сөяккә калды, тәне тишелергә тотынды. Апам белән миңа игътибар бөтенләй бетте. Әни авыру сәбәпле безне сөя алмаса, әти – тап-таза ир, ни өчендер безне дә, әнине дә күрмәмешкә салышты. Бер өйдә яшәсәк тә, безнең белән утырып та ашамады, берәр тәм-том, […]

Казаннан авылга кайтып барышым. Автобуста урыным бер сөйкемле генә татар хатыны янына туры килде. Күренеп тора: күңелен ниндидер хәсрәт кимерә. – Әби, нахак бәла ягып, тормыш бозучыларга күз яшьләре, каргыш төшә микән, җәзасын ала микән андый кешеләр? – дип сүз башлады. Күзләре яшьле. – Нәрсә булды, сеңлем?– дим. Хатын күз яшьләренә буыла-буыла башыннан узганнарны сөйләп […]