(Хәтер-хәтирә) Беркөнне кичке якта үземнең язмалар белән мәш килеп утырганда, ишек шакыдылар. Рөхсәт сорап, бер хәрби килеп керде. Төз гәүдәле, аксыл чырайлы, чибәр генә урта яшьләрдәге ир-ат, исем-фамилиямне әйтеп: “Ул сез буласызмы? – дип, кул биреп күреште. — Әйе, нәкъ үзе, – дим, аның погоннарына күз төшереп.
‘каргыш’ тамгасы буенча язмалар
Каргыш үзеңә төшмәсә, балаңа төшә икән…
3 Апрель, 2014 ел Сайт авторы Караулар: 3 023
Кызы үксеп-үксеп елап кайтып кергәч, Рәзинәгә куркышыннан җир убылган кебек булды. Төн уртасында кайда йөргән ул, нәрсә булган? Газизенең йөрәк өзгеч тавыш белән идәнгә ятып бәргәләнеп елавыннан ана өнсез калды, ни кылырга да белмәде. Башыннан сыйпыйсы, иркәлисе, юатасы килде, әмма кызы аны якын китермәде. Кияве чит-ят белән чуалуын күршесеннән ишеткән иде ул. Тик, әлеге дә […]