Минем сүзләр сиңа ошамыйлар, “Булалмабыз, дигән,- без бергә.” Күңелеңдә якты бер нур булып, Калырмын мин, беләм, мәңгегә… Нигә мине шулай сөясең син, Язмышлар бит бергә язмаган.

“Мин яратам сине!”-дисең, Гап-гади итеп. Белсәң иде,ул сүзләрне Мин ничек көттем… Ул сүзләрнең һәр хәрефен Чәчкәдән үрдем. Күңелемнең яктысына Аларны төрдем.

Миңа синнән берни кирәк түгел, Юллар инде күптән аерылган. Җырларыңа синең гашыйк булып, Килә идем кайчак яныңа. Күптән инде синең ул җырларың, Башкаларга атап җырлана.

Тоеп синең карашыңны, Күтәрелеп карадым. Күзләреңнең яктысыннан Дөньям нурга уралды. Зәңгәр күзләр, серле күзләр… Алар елмая иде.