Ул аны яратмады, гадәтләнде, ияләште генә. Шулай да ул Илгизне үзенә өйләндерергә тели иде. Инде өченче ел бергә булып та, никах турында сүз кузгалтылганы булмады. Ләкин Аидәнең «гаилә» дигән ышанычлы кальга төзисе килә иде. Сөю-назга бай төннәр күп булса да, балага уза алмыйча интекте ул. Уртак бала аларны ЗАГСка барырга мәҗбүр итәр иде дә, Илгиз, […]
‘Тормышка ашмаган мәхәббәт’ сәхифәсе тупламасы
Үкенечкә калмасын
Мин бер егетне җиде ел буе яратып йөрдем. Ул да мине беркемгә дә алыштырмады. Безгә сокланып карыйлар иде. Ул беркайчан авыр сүз әйтмәде, бәйрәм саен бүләкләрдән өзмәде. Мин аңа чиккән кулъяулыклар бирә идем. Армиягә озаттым, армиядән кайткач, арабыздан кара елан узып киткән кебек булды. Каршы алдым, ләкин ул миңа түгел, ә бик матур, тулышып торган […]
“… Туйганчы елар идем”
… Без буй җитеп килүче яшьләр. Җәен кичке уеннарга йөрибез. Чүпләм, дүртле, өчле уеннарыннан ямьле алан шау-гөр килеп тора. Авылыбызда гармунчы егетләр дә бар. Шуларның берсе минем тәүге мәхәббәтем булды. Бер кичне ул миңа: “Разия, бүген икәү бергә кайтырбыз әле, яме”, – дип пышылдады. Дуслык җепләре олы мәхәббәткә әверелде.
Урлагач та качтым
Мин аны бәхетле кешегә санап йөри идем. Ә менә аның белән бу турыда ачыктан-ачык сөйләшкәч… – Ярату, ярату дисең син. Беләсеңме, баламны бик яратам, ә менә иремне… – Син әллә аңа яратмыйча гына кияүгә чыктыңмы? – Нишләп, яраттым мин аны. – Алдама, күзеңнән күренеп тора. Яратмыйча нәрсә дип шундый адымга бардың инде?