
Алманың асылын корт ашар
(Тормыш язган хикәя) Беркөнне йокларга ятарга җыенып йөргән мәлемдә, уйламаганда-көтмәгәндә кесә телефоныма җан керде. Бу вакытта кем шалтырата икән, Ходаем? Юньле хәбәр түгелдер, үлем-китем юктыр ич, дип борчылып, трубкага үрелдем. Кама Тамагы районындагы танышым Мәрзыяны ( Исемнәр үзгәртелде – Авт. ) карлыкканрак калын тавышыннан танып алдым: – Ярты төн җиткәндә борчуым өчен гафу ит инде, ахирәткәем! Телефоныңны […]


Яшем җиткәч, чыгам
Түбәләрдән март кояшы елмаеп карый, сөңге бозлардан тамчы тама. Бу яз башы көндез күзләрне чагылдырып, кыекта кызынып ятучы мәчеләрне иркәләсә, кичкә катырып, туннарны киярлек итә дә куя. Ә шулай да рәхәт, язга чыгабыз бит. Мәктәптә укулар кызып барган чак, кемнәрдер сынауга әзерләнә, ә кемнәрдер дәрестән кача. Язга таба укулары да туйдыра башлады, Рәсүлә белән «физ-ра» […]


Йолдыз
Запас полкта озак яту Сираҗиның теңкәсенә тиеп беткән, тәмам туйдырган иде инде. Полкның куе урман эчендә булуы, аның җиргә казып эшләнгән тынчу землянкалары егетнең йөрәген сызландыра, үзенең гариплеген һаман исенә төшереп тора иде. Шунлыктан да юлга чыгу аның күңелен күтәргәндәй итте… Әмма яңа урын, үзенә тапшырылган яңа эш аңа бөтенләй ошамады. Аның иптәшләре хәзер дошман […]


Әле дә син бар, әни, дөньяда
Бер бик нәфис, шул ук вакытта курку белмәс карлыгач үзенең пары белән оя корып, бик тә бәхетле әни булып гомер кичергән. Чөнки аларның дәвамчылары булып, өч кошчыклары дөньяга килгән. Ни кызганыч, көтмәгәндә куркыныч давыл чыгып, әткә карлыгачны харап иткән, аларның җылы оясын да туздырып аткан. Әнкә карлыгачка тормыш дигән чиксез океан аша үз балаларын ышыкка, […]


Яраларга кагылмаска иде
өлия чираттагы имтиханын 5легә бирү шатлыгыннан очып диярлек, урамга чыкты. Көн бүген шундый матур, шундый якты, Балалар яңа ел бәйрәменә ясаган төсле кар бөртекләре әкрен генә җиргә төшәләр дә, тагын бер сикереп куялар. Кыз кышкы табигатьнең матурлыгына соклана-соклана атлаганда, аны бер таныш түгел егет куып тотты: – Кая чабасың, Гөлирә, мин сине кайчаннан бирле көтәм, […]


Хисемне аңламадың…





14-15 яшьләремдә Фәрит исемле бер егеткә гашыйк булдым мин. Ул хисләрне сүзгә генә сыйдырырлыкмы соң? Аны күрсәм, йөзләремә ут каба, аяк астымнан җир убылып киткәндәй була иде. Фәритне уйламаган бер генә минутым да булмады. Аңа багышлап, әллә ничә көндәлек тутырдым.
Кешенекен җимереп бәхетле булам димә





Минем абый – алтын кеше. Беркайда укымаса да, махсус белем алмаса да, әллә ниләр эшләп чыга ала ул. Үзе электрик, үзе кирпичтән менә дигән итеп стена күтәрә, түбә яба, бүлмә эчләренә ялт иттереп ремонт ясый, катлаулы җиһаз җыя ала. Тегеләй-болай гына түгел, бөтен эшләгән эше җиренә җиткән, бик пөхтә дә килеп чыга аның. Укыган кеше ул кадәрле булдыра алмый, чын.
Әмма бер тискәре ягы шушы бөтен уңганлыгын сыза да ташлый инде абыйның. Вакыты-вакыты белән башын ташлап эчә торган гадәте бар аның. Йөзәрләгән мең акча эшли үзе. Тик бер эчә башладымы – бетте инде, бөтен акчасын аракыга, кабымлыкка тота да бетерә. Дәвамын укырга »
Элеккеге хатыннан тынгылык юк





Авылда яшим, эшлим дигән хатынны табуы авыр. Күпме эзлим, андый гел берәү дә очраганы юк әле. Әллә гел бөтенләй юкмы соң авылга кайтам дигән хатыннар? Шалтыратышам, кайберсе белән күрешеп тә сөйләшәбез, “Юк, мин авылга кайтмыйм. Мин шәһәр кызы, гомер буе шәһәрдә яшәдем, хәзер авылга кайтмыйм инде”, – дип кырт кисәләр аннары.
Шулай итеп, бер нәрсә дә барып чыкмый. Дөрес, шәһәрдә яшәве җайлырактыр – анда сыер да карыйсы юк, тавык-чебеш тә үстерәсе юк, бакчага чыгып казынасы да юк. Пенсия килеп тора, аша да йокла, аша да йокла. Бөтен хикмәт тә шунда. Авыл җиреннән ник куркалардыр? Югыйсә, авыл җире – оҗмах бит инде. Мал-туар, бакча – шуның белән яшибез бит инде, ике кулга бер шөгыль бит инде ул. Дәвамын укырга »
Хатын-кызга ни кирәк?




