Алманың асылын корт ашар
(Тормыш язган хикәя) Беркөнне йокларга ятарга җыенып йөргән мәлемдә, уйламаганда-көтмәгәндә кесә телефоныма җан керде. Бу вакытта кем шалтырата икән, Ходаем? Юньле хәбәр түгелдер, үлем-китем юктыр ич, дип борчылып, трубкага үрелдем. Кама Тамагы районындагы танышым Мәрзыяны ( Исемнәр үзгәртелде – Авт. ) карлыкканрак калын тавышыннан танып алдым: – Ярты төн җиткәндә борчуым өчен гафу ит инде, ахирәткәем! Телефоныңны […]
Яшем җиткәч, чыгам
Түбәләрдән март кояшы елмаеп карый, сөңге бозлардан тамчы тама. Бу яз башы көндез күзләрне чагылдырып, кыекта кызынып ятучы мәчеләрне иркәләсә, кичкә катырып, туннарны киярлек итә дә куя. Ә шулай да рәхәт, язга чыгабыз бит. Мәктәптә укулар кызып барган чак, кемнәрдер сынауга әзерләнә, ә кемнәрдер дәрестән кача. Язга таба укулары да туйдыра башлады, Рәсүлә белән «физ-ра» […]
Йолдыз
Запас полкта озак яту Сираҗиның теңкәсенә тиеп беткән, тәмам туйдырган иде инде. Полкның куе урман эчендә булуы, аның җиргә казып эшләнгән тынчу землянкалары егетнең йөрәген сызландыра, үзенең гариплеген һаман исенә төшереп тора иде. Шунлыктан да юлга чыгу аның күңелен күтәргәндәй итте… Әмма яңа урын, үзенә тапшырылган яңа эш аңа бөтенләй ошамады. Аның иптәшләре хәзер дошман […]
Әле дә син бар, әни, дөньяда
Бер бик нәфис, шул ук вакытта курку белмәс карлыгач үзенең пары белән оя корып, бик тә бәхетле әни булып гомер кичергән. Чөнки аларның дәвамчылары булып, өч кошчыклары дөньяга килгән. Ни кызганыч, көтмәгәндә куркыныч давыл чыгып, әткә карлыгачны харап иткән, аларның җылы оясын да туздырып аткан. Әнкә карлыгачка тормыш дигән чиксез океан аша үз балаларын ышыкка, […]
Яраларга кагылмаска иде
өлия чираттагы имтиханын 5легә бирү шатлыгыннан очып диярлек, урамга чыкты. Көн бүген шундый матур, шундый якты, Балалар яңа ел бәйрәменә ясаган төсле кар бөртекләре әкрен генә җиргә төшәләр дә, тагын бер сикереп куялар. Кыз кышкы табигатьнең матурлыгына соклана-соклана атлаганда, аны бер таныш түгел егет куып тотты: – Кая чабасың, Гөлирә, мин сине кайчаннан бирле көтәм, […]
Яшен суккан егет
6 Февраль, 2014 ел
Сайт авторы 
Комментарии отключены 
Караулар: 1 871
Читтән карап торганда ук ул үзенә карата соклану, хөрмәт хисләре уята. Башына кызыл фәс кигән бу ир-атның иң әүвәл иптәшләренә артык йөк булырга теләмәве күзгә чалына. Кул таягы белән мәчетнең уңъяк диварын табып ала да намаз залына юнәлә. Залга кергәч, аңа инде таяк кирәк түгел – шул ук якның җылыту торбасына тотыныр-тотынмас, ул түргә уза, үзе генә белгән эчке билгеләр буенча, алгы сафта торачак урында туктап кала. Җайлап кына идәнгә таягын яткырып куя һәм намазга игътибарын тупларга керешә. Дәвамын укырга »
Иванны да алды ул буран
Мине, газетада басылган «Мәүлиха бураны» («Безнең гәҗит», №44, 7 ноябрь, 2013 ел) дигән язма бик тетрәндерде. Чөнки нәкъ шул буранда, 1958нче елның 7нче февралендә, безнең дә бер сыйныфташыбыз адашып, бакыйлыкка күчте. Архипов Иванга бары 15 яшь кенә иде. Мин ул вакытта, Көек-Ерыкса авылында җидееллык мәктәпне бары «5»ле билгеләренә генә тәмамладым. Укырга теләгем зур иде. Шуңа да үзебездән 20 чакрым ераклыкта урнашкан Мамадыш урта мәктәбенә 8нче сыйныфка укырга бардым. Без, төрле авыллардан җыелган 40лап бала, ике сыйныфка бүленеп укый башладык. Тулай торакта тордык. Дәвамын укырга »
Мәүлиха бураны
14 Январь, 2014 ел
Сайт авторы Комментарии отключены Караулар: 2 328
