«Яңа ел каршылау белән бәйле онытылмас хатирәң бармы?» – дип сүз башлады бер дустым. «Әллә инде, кисәк кенә искә төшми бит әле», – мин әйтәм. «Ә менә минеке бар, әйдә, бәлки язып та җибәрерсең, ул вакыйга шаһитларының берничәсе бакыйлыкка күчте инде, ә исән калганнары үзләрен танып оялыр», – дип, ул миңа түбәндәге кыйссаны бәян сөйләде. 

Соңгы елларда газетага белдерү биреп, матбугат аша кавышу модага кереп китте. Ялгызлыктан интеккән Ходай бәндәләренең үзләренә тиң тормыш иптәше табып, кавышып, матур гына яшәп китүләре бик әйбәт, әлбәттә. Әмма, кем әйтмешли, медальнең икенче ягы да бар, мондый игъланнар карак кияү-кәләшләргә дә юл ача. Газета укучыларга гыйбрәт өчен шундый бер очракны язып үтәм.

Гөлсөя апа (исемнәрне үзгәрттем) әле узган атнада гына дусларын, хезмәттәшләрен никах ашы белән сыйлаган иде. Күпме ихлас теләкләр җиткергән идек без аңа! Бәхет, тигез тормыш теләгән идек. Әмма теләкләребез тормышка ашмады… Кич уңмаган һич уңмас диюләре хак икән. Гөлсөя апа дүртенче тапкыр кияүгә чыккан иде. Инде менә күңелле никах мәҗлесеннән соң озак та үтмәде, безгә […]

Эшкә урнашкач, коллективта кемнең кем икәнен, кемнән читтәрәк торырга, кемгә ышанырга мөмкин булуын аңларга тырышасың бит инде. Миңа Регина исемле кыз башкалардан әйбәтрәк кебек тоелды. Якын дусларга әверелмәсәк тә, рәхәт иде аның белән аралашу. Егерме җиденче яше белән барганлыктан, азмы-күпме тәҗрибә туплаган, кешенең хәленә керә белә. Кияүдә түгел. Баласы да юк. Эшкә кереп, берничә ай үтте […]